Nisim Albahari
| Nisim Albahari | |
|---|---|
 Nisim Albahari | |
| Datum rođenja | (1916-01-28)28. 1. 1916. |
| Mesto rođenja | Tešanj Austro-Ugarska Monarhija |
| Datum smrti | 1992. (dob: 75 - 76) |
| Mesto smrti | Sarajevo SFR Jugoslavija |
| Član KPJ od | 1935. |
| Učešće u ratovima | Drugi svjetski rat (NOB) |
| Narodni heroj od | 27. 11. 1953. |
Nisim Albahari (Tešanj, 1916 — Sarajevo, 1991), učesnik Narodnooslobodilačke borbe (NOB), narodni heroj Jugoslavije, društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Bosne i Hercegovine.
Biografija
Nisim Albahari je rođen 28. 1. 1916 godine u Tešnju u jevrejskoj porodici Avrama Albaharija.[1] U višim razredima gimnazije, koju je završio u Sarajevu], došao je u dodir sa revolucionarnom omladinom i učestvovao je u raznim njenim kulturnim, sportskim i političkim akcijama.
Posle završetka škole radio je, kao privatni nameštenik, u Sarajevu, gde je istovremeno nastavio i revolucionarnu aktivnost. Posebno se isticao u radu klasnog sindikalnog pokreta u Savezu privatnih namještenika i u SBOTIČ-u. Član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) postao je 1935, a sledeće godine osuđen je na jednogodišnju robiju koju je izdržao u Sarajevu, beogradskoj „Glavnjači“ i na Adi Ciganliji.[1]
Posle povratka s robije, 1937 godine, ponovo se posvećuje u partijskom radu, a u aprilu 1940 godine, posle povratka s odsluženja vojnog roka, postao je član Mesnog komiteta KPJ za Sarajevo. Kao poznati partijski uhapšen je i poslat u koncentracioni logor u Ivanjicu, decembra 1940. godine, gde je ostao sve do 29. 3. 1941 godine.[1]
Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije Nisim je, kao član Mesnog komiteta, bio aktivan u organizovanju ustanka u Sarajevu i okolini. Radio je na prikupljanju oružja i sanitetskog materijala, jačanju partijskih organizacija. Kasnije je radio na formiranju prvih partizanskih odreda u okolini Sarajeva. Bio je zamenik političkog komesara Semizovačke čete.[1]
Prilikom organizovanja partizanskih odreda na sektoru Vareš-Breza, zarobljen je u okolini Vareša i doveden je u ustaški zatvor u Sarajevu. Posle žestokog mučenja, pred samo streljanje, uspio je da, zajedno sa Isom Jovanovićem, sekretarom PK KPJ za BiH, Milutinom Đuraškovićem i Vasom Miskinom, pobegne iz zatvora i da prebaci se na oslobođenu teritoriju Romanije.[1]
Po dolasku na Romaniju, postavljen je za sekretara Okružnog komiteta KPJ za Narodnooslobodilački pokret Jugoslavije (NOP) odred „Zvijezda“, gde se istakao i kao borac. U toku Narodnooslobodilačkog rata prošao je mnoge borbe i jedinice, bio je: zamenik političkog komesara čete i bataljona u Šestoj istočno-bosanskoj brigadi, sekretar Okružnog komiteta KPJ za Romaniju, član Oblasnog komiteta KPJ za istočnu Bosnu, šef odeljenja OZNE za oblast Trećeg korpusa i dr.[1]
Posle oslobođenja Jugoslavije, završio je Visoku školu političkih nauka u Beogradu i nalazio se na raznim odgovornim dužnostima. Bio je izvesno vreme predsednik Saveza sindikata Sarajeva, član PK KPJ za Bosnu i Hercegovinu i Centralnog komiteta (CK) Komunističke partije Bosne i Hercegovine (KP BIH), od osnivačkog kongresa 1948 godine.
Više od deset godina bio je u Centralnom komitetu načelnik Uprave za kadrove, član Izvršnog komiteta CK KP BiH. U više saziva biran je za poslanika Republike i Savezne skupštine. Bio je ministar rada, u Vladi SR Bosne i Hercegovine, sekretar Izvršnog vieća, sekretar Skupštine SR Bosne i Hercegovine, predsednik Organizaciono-političkog veća Skupštine SR Bosne i Hercegovine i član Saveta federacije.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941 i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. 11. 1953 godine.[1]
Memoari
Napomenuo bih još jedan interesantan razgovoru susretu sa sovjetskim oficirima, majorom Nikolajem Jemeljanovim, ljekarom i predstavnikom Crvene armije pri Štabu 3. korpusa JA u Tuzli. Bio je prijatna i solidna ličnost, bez nadmenosti. Sjećam se da je tada u Tuzli operisao grlo drugu Maji. Jednom dok smo sjedili u Štabu Korpusa, pita on mene: »Imate li vi u OZN-i mnogo posla, imate li mnogo slučajeva samoranjavanja vojnika radi izbjegavanja borbi na frontu?« Ja sam ga začuđeno pogledao i rekao da mi nemamo ni jedan slučaj, da su naši borci svi dobrovoljno stupili u NOV. Potom sam ja upitao: »Zar u Crvenoj armiji ima takvih slučajeva?« »Eh, druže Nisime, kako je velika naša zemlja i kako se velik broj vojnika nalazi u Crvenoj armiji, pa eto ima i takvih koji izbjegavaju borbu.« Poslije ovoga razgovora često sam razmišljao o tome, i još više se sam uvjeravao kako je naša revolucija duboko patriotski prožela dušu našeg naroda i stvorila tako divnu oslobodilačku vojsku.[2]
Odlikovanja
Orden narodnog heroja
Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem
Orden za hrabrost
Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem
Orden zasluga za narod sa srebrnim zrakama
Partizanska spomenica 1941.
Reference
Literatura
 | Portal NOB Segment isključivo posvećen Narodnooslobodilačkoj borbi. |
- Romano, Jaša (1980). Jevreji Jugoslavije 1941-1945: žrtve genocida i učesnici narodnooslobodilačkog rata, Beograd: Jevrejski Istorijski Muzej, Saveza jevrejskih opština Jugoslavije.
- „Narodni heroji Jugoslavije”. Beograd: Mladost. 1975.
- Amir Brka: Nisim Albahari, tragični revolucionar. Centar za kulturu i obrazovanje, Tešanj, 2018.
- p
- r
- u
Narodni heroji iz centralne Bosne 
Narodni heroji Jugoslavije rođeni u centralnoj Bosni, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području:
Nisim Albahari • Simo Bajić • Janko Balorda • Refik Bešlagić • Edo Blažek • Mahmut Bušatlija Buš • Makso Dakić • Stipe Đerek • Ilija Engel • Miloš Ždero • Đurađ Zrilić • Antonije Ivić • Rade Jovanić • Josip Jovanović • Ismet Kapetanović • Pero Kasapović • Otmar Kreačić • Miloš Kupres • Radojka Lakić • Simo Lukić • Srećko Manola • Rade Marijanac • Ivan Marković Irac • Omer Maslić • Dušan Metlić • Spasoje Mičić • Milutin Morača • Sulejman Omerović • Stjepan Pavlić • Todor Panić • Vojin Poleksić • Đuro Pucar Stari • Luka Radetić • Dušan Rakita • Ante Raštegorac • Slavko Rodić • Miloš Tica • Dušan Ćubić • Ahmet Fetahagić • Husein Hodžić • Rudi Čajavec • Pavle Džever • Simo Šolaja
