La dolce vita

DistribucijaDatum(i) premijereTrajanje174 min.
180 min. (verzija za američko tržište)Zemlja Italija
 FrancuskaJezikitalijanski
engleski
francuski
njemačkiBruto prihod19,516.000 $ (SAD)

La dolce vita (sh. Slatki život) je italijansko-francuski crno-bijeli igrani film snimljen 1960. u režiji Federica Fellinija, a koji se smatra najpopularnijim i najuspješnjiim ostvarenjem njegove filmografije, odnosno jednim od najznačajnijih i najuticajnijih ostvarenja evropske kinematografije 1960-ih.

Po žanru je kombinacija drame i komedije. Protagonist, koga tumači Marcello Mastroianni, je rimski novinar Marcello Rubini, nekoć ambiciozni književnik koji je prisiljen za život zarađivati radeći za tabloid i prateći trivijalne priče, kao i život otmjenog društva i celebrityja. Radnja filma nema čvrstu narativnu strukturu, te se sastoji od nekoliko epizoda koje prate tjedan dana u Rubinijevom životu, a što uključuje situacije u kojima ga privlače kako žene iz miljea koji prati kao novinar, tako i lagodan život kojima su okruženi.

La dolce vita je izazvao veliku pažnju jer je njime Fellini, tada jedan od najuglednijih italijanskih sineasta, simbolički označio raskid sa dotadašnjim neorealizmom, bilo u smislu stila - pa tako film sadrži gotovo nadrealne i groteskne scene - bilo smislu tematike, koja će se umjesto problema siromaštva i društvene nejednakosti više baviti otuđenjem, hedonizmom i dekadencijom kako više, tako i srednje klase stvorene u ekonomskom bumu 1950-ih. Fellini je u filmu pokazao izuzetnu vještinu prikazivanjem oštrih kontrasta i kontradiktirnosti tadašnje Italije koja se našla između prošlosti i moderne sadašnjosti (a što se najbolje vidi u početnoj sceni u kojoj helikopter prevozi kip Isusa iznad starorimskog akvadukta), odnosno katoličanstva i prakticiranja "slobodnih" oblika seksualnosti kao što su prostitucija i promiskuitet. Publici je, međutim, najviše u sjećanju ostala antologijska scena u kojoj američka filmska zvijezda Sylvia (čiji lik tumači Anita Ekberg) hoda u poznatoj rimskoj fontani Trevi.

Zbog svog sadržaja je film, međutim, izazvao negodovanje Rimokatoličke crkve koja ga je smatrala veličanjem i poticanjem "nemorala". Nakon što je film na privatnoj projekciji pogledao papa Ivan XXIII i, navodno, njime bio "zgrožen", film je osuđen u uvodniku vatikanskog lista L'Osservatore Romano, a nakon čega je vlada demokršćanskog premijera Fernanda Tambronija naložila rezanje nekih "problematičnih" dijelova. U Francovoj Španiji je, pak, bio u potpunosti zabranjen za prikazivanje, te je gledateljima postao dostupan tek nakon Francove smrti 1975. godine.

Sa druge strane, među kritikom i publikom su reakcije bilo daleko pozitivnije. Na Kanskom festivalu je osvojio Zlatnu palmu, a kasnije je dobio i Oscar za najbolju kostimografiju. Neki od detalja filma su postali dio popularne i opće kulture, odnosno poslužili za stvaranje novih riječi i pojmovi. Lik agresivnog fotografa koji "progoni" celebrityje (temeljen na stvarnoj ličnosti po imenu Tazio Secchiaroli), a koga je u filmu tumačio Walter Santesso, je dobio ime Paparazzo, a poslije su po njemu prozvani paparaci. Na prostoru bivše Jugoslavije su majice nalik na one nošene u filmu dobile ime dolčevita ili dolčevitka.

Uloge

• Marcello Mastroianni ... Marcello Rubini
• Anita Ekberg ... Sylvia
• Anouk Aimée ... Maddalena
• Yvonne Furneaux ... Emma
• Lex Barker ... Robert, Sylvijin zaručnik
• Magali Noël ... Fanny
• Alain Cuny ... Steiner
• Nadia Gray ... Nadia
• Annibale Ninchi ... Marcellov otac
• Walter Santesso ... Paparazzo
• Valeria Ciangottini ... Paola
• Riccardo Garrone ... Riccardo
• Ida Galli ... Debitantica godine
• Audrey McDonald ... Jane
• Polidor ... Klaun
• Gloria Jones ... Gloria
• Alain Dijon ... Frankie Stout
• Enzo Cerusico ... Novinski fotograf
• Nico ... Nico

Vanjske veze

• La Dolce Vita na sajtu IMDb
• La Dolce Vita na filmskoj bazi podataka TCM
• La Dolce Vita na AllRovi-u
• La Dolce Vita na Rotten Tomatoes-u (en)
• La dolce vita na Metacriticu
• La dolce vita na Filmskom leksikonu LZMK
• La Dolce Vita text Arhivirano 2012-10-07 na Wayback Machine-u by Roger Ebert.