Zamek w Tajkurach
 Fragment ruin zamku | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Miejscowość | Tajkury | ||
| Typ budynku | zamek | ||
| Ukończenie budowy | XVI w. | ||
| Zniszczono | 1825 | ||
| Pierwszy właściciel | |||
| Kolejni właściciele | Sapiehowie, następnie Czołhańscy, Jełowieccy, Wawrzyniec Pepłowski i Ilińscy, hr. Aleksander Iliński | ||
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
 50°31′55″N 26°22′15″E/50,531944 26,370833 | |||
| |||
Zamek w Tajkurach – zamek wzniesiony XVI w. przez ród książąt Wiśniowieckich[1].
Historia
Do 1825 r., kiedy wskutek nieostrożności pożar zniszczył zabudowę, zamek był zamieszkały i zajęty przez główny zarząd dóbr tajkurskich[1].
Właściciele
Zamek należał do rodziny Wiśniowieckich. Maria, córka Jerzego i Teodory z Czapliców ks. Wiśniowiickich wyszła za Czołhańskiego i dostała Tajkury w spadku[1]. Następnie własność Jełowieckich[2], drogą wiana przeszła do Aleksandra Pepłowskiego, a w 1710 r. w ręce jego syna Wawrzyńca Pepłowskiego, wojewody podolskiego[1]. Kolejny właściciel to hr. Józef August Iliński[1]. W 1866 r. ówczesny właściciel hr. T. Aleksander Iliński sprzedał ruiny Żydom na rozbiórkę[1].
Architektura
Zamek zbudowany był na wyniosłym płaskowyżu, na planie czworoboku z kamiennymi murami i czterema basztami na rogach. Od wschodu[3] przed zamkiem była głęboka fosa, nad która stał zwodzony most. W środku zamku znajdował się niewielki dziedziniec, w fosie po lewej stronie zamku była głęboka studnia, wykładana ciosowym kamieniem[1].
Przypisy
Bibliografia
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, Warszawa, 1880–1902, s. 144-45.
Linki zewnętrzne
- Tajkury, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 144 .
- Zamek w Tajkurach
- Archiwalne widoki zamku w bibliotece Polona
- p
- d
- e
Dwory, pałace i zamki na Ukrainie
