Srednjovjekovni grčki jezik

Srednjovjekovni grčki, također poznat i kao bizantski grčki (vizantijski grčki),^[1] je naziv za stadij u razvoju grčkog jezika u periodu od početka srednjeg vijeka oko 600. i osmanskog osvajanja Carigrada 1453. Od 7. vijeka nadalje, grčki je bio jedini službeni jezik Bizantskog Carstva, zbog čega se naziva bizantski grčki. Proučavanje srednjovjekovnog grčkog jezika i književnosti je važan dio bizantologije, odnosno proučavanja historije i kulture bizantskog carstva.

Počeci srednjovjekovnog grčkog se ponekad datiraju mnogo ranije, čak u početku 4. vijeka ili 330. godine, kada se političko središte rimske države premjestilo u Konstantinopol, odnosno u godinu 395. kada je Carstvo podijeljeno. Većina stručnjaka ga, međutim, vezuje uz velike i drastične promjene u 7. vijeku koje su se odrazile na istočnorimsko-bizantsko društvo i kulturu. Srednjovjekovni grčki se smatra vezom između drevnog i modernog oblika jezika, s obzirom da je književnost još uvijek pod snažnim uticajem starogrčkog, dok se pojavljuju mnogi novi lingvistički oblici karakteristični za moderni grčki.

Izvori

Eksterni linkovi

• Use of Greek in the Byzantine Empire Arhivirano 2014-08-14 na Wayback Machine-u
• Grammar of Medieval Greek Project (1100-1700), University of Cambridge Arhivirano 2013-07-03 na Wayback Machine-u
• Early Modern Greek blog (mainly in Greek) Arhivirano 2017-10-11 na Wayback Machine-u