Świtezianka

Zobacz też: inne znaczenia.

Świtezianka – ballada Adama Mickiewicza, opublikowana po raz pierwszy w zbiorze Ballady i romanse, wydanym w 1822 w Wilnie jako część pierwszego tomu Poezyj. Świteziankami nazywano legendarne nimfy wodne, żyjące jakoby w wodach jeziora Świteź (obecnie na Białorusi).

Utwór opowiada o próbie, jakiej tytułowa świtezianka, występująca początkowo jako zwykła dziewczyna^[1], poddaje zakochanego w niej młodzieńca. Ów chłopak, który zarzekał się, że nigdy jej nie zdradzi, zafascynowany urodą nieznajomej, zapomniał o swoich przyrzeczeniach. Wtedy jednak okazało się, że jego dziewczyna i świtezianka to ta sama osoba. Zdrada jednak została popełniona i młodzieniec został za nią ukarany wieczną tułaczką w miejscu jej popełnienia. Utwór został napisany strofą stanisławowską^[2], składającą się z wersów dziesięciozgłoskowych i ośmiozgłoskowych, rymujących się abab. Składa się z trzydziestu ośmiu zwrotek^[1].

• 
  Świtezianka, obraz Kazimierza Alchimowicza
• 
  Świtezianka, obraz Antoniego Piotrowskiego
• 
  Pomnik Świtezianki na jeziorze Świteź

Przypisy

Zobacz w Wikiźródłach Świtezianka

Linki zewnętrzne

• Adam Mickiewicz: Świtezianka. Ballada. literat.ug.edu.pl. [dostęp 2017-01-03].