Wirus Marburg

Ten artykuł od 2010-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

wirus Marburg

wirus Marburg
Systematyka
Rodzina	Filowirusy
Cechy wiralne
Kwas nukleinowy	niezakaźny[potrzebny przypis]
Rezerwuar	niektóre małpy
Wywoływane choroby	Gorączka krwotoczna

Marburg – wirus wykryty po raz pierwszy w Niemczech.

Budowa

Materiał genetyczny stanowi jednoniciowe antysensowne RNA. Podobnie jak wirus Ebola, charakteryzuje go ta sama morfologia (wygląda jak poskręcana pałeczka), ale w przeciwieństwie do niej ma inne antygeny.

Patogenność

Wirusy te są przyczyną poważnych i trudnych w leczeniu, występujących endemicznie na obszarze Afryki gorączek krwotocznych – choroby marburskiej.

Zakaźność, drogi szerzenia i rezerwuar

Do zakażenia dochodzi na drodze kropelkowej, pośredniego i bezpośredniego kontaktu (z czego te dwa ostatnie mają największe znaczenie). Najpoważniej zazwyczaj kończą się zakażenia wśród służb medycznych, które nastąpiły na skutek kontaktu z płynami ustrojowymi i kałem.

Rezerwuar stanowią chorzy ludzie, prawdopodobnie także gryzonie i niektóre gatunki małp.

Odporność populacji

Występuje powszechna wrażliwość. Prace nad szczepionką trwają. Wykryto przeciwciała u niektórych badanych pacjentów.

Zastosowania jako broni biologicznej

Wirus ten nie jest tak samo śmiertelny jak Ebola, więc jego użycie jest bardziej wątpliwe. Poza tym duże trudności sprawia pozyskanie wirusa.

Wrażliwość na czynniki zewnętrzne

Wirusy te wrażliwe są na promieniowanie jonizujące, światło słoneczne (promienie UV), temperaturę powyżej 60 °C oraz powszechnie dostępne chemiczne środki do dezynfekcji (fenol, alkohol metylowy).

Historia odkrycia

Pierwsze udokumentowane zachorowania miały miejsce w roku 1967 w Marburgu i Frankfurcie nad Menem oraz Belgradzie. Źródłem wirusa były koczkodany zielone (Cercopithecus aethiops) przywiezione z Ugandy. Do zakażenia doszło u osób, które opiekowały się małpami lub preparowały ich tkanki (nerki do celów hodowli komórkowej). Wystąpiło 25 przypadków pierwotnych i sześć przypadków wtórnych zakażeń od chorych ludzi (w wyniku bezpośredniego kontaktu, zwykle z krwią). Zmarło 7 chorych^{[potrzebny przypis]}.

W kwietniu 2005 nieznana dotąd odmiana tego wirusa pojawiła się w prowincji Uige w Angoli. Zmarły co najmniej 244 osoby.

Filowirusy w literaturze i filmie

Marburg nie jest opisywany tak często jak Ebola, którą charakteryzuje znacznie większa wirulencja. Wirusem zaraziła się jedna z postaci, która pojawiła się w 19 odcinku drugiego sezonu serialu Madam Secretary. W książce Zabójczy wirus Alex Kavy i w serii o Sewerynie Zaorskim Remigiusza Mroza, książce "Światła w popiołach", także pojawia się wątek tego wirusa.

Wątek tego wirusa pojawia się w polskim serialu "Fala zbrodni" (odc. 98). Pojawił się tam jako broń biologiczna, stworzona na potrzeby organizacji terrorystycznej.