System Englera

System Englera – system taksonomii roślin opracowany na przełomie XIX i XX w. przez niemieckiego botanika Adolfa Englera. Publikowany był w kolejnych wydaniach pracy Syllabus der Pflanzenfamilien. Zgodnie z ówczesnymi poglądami na podział świata żywego, do roślin włączano również organizmy obecnie należące do innych królestw, np. bakterie i grzyby. U podstaw systemu Englera leżały wcześniejsze systemy, np. system, stworzony przez Alexandra Brauna. Mniej więcej równolegle zaś swój system tworzył Richard Wettstein. W przeciwieństwie do Wettsteina, Engler uważał, że filogeneza jest jeszcze zbyt słabo poznana, by być podstawą taksonomii, która w związku z tym musi opierać się głównie na cechach morfologicznych[1]. Ostatecznie oba te systemy, wraz z modyfikacjami, stały się na kilkadziesiąt lat podstawą systematyki przedstawianej w krajach niemieckojęzycznych, a po przetłumaczeniu również w Polsce, w podręczniku akademickim do botaniki redagowanym przez Eduarda Strasburgera[1]. System Englera był kształtowany przez kilkadziesiąt lat, w ciągu których ulegał modyfikacjom. We wcześniejszych wydaniach wydzielone były 4 gromady: Myxothallophyta (śluzowce), Euthallophyta (plechowce), Embryophyta zoidiogama i Embryophyta siphonogama. Niżej przedstawiona lista pochodzi z pracy z 1903 r., gdzie plechowce (bakterie, glony i grzyby) rozbite zostały na kilka gromad, z kolei w następnych wersjach rozdzielono, podnosząc rangę, okrzemki i sprzężnice, trawy i turzycowate itp.[2] Oryginalne nazwy przedstawione zostały zgodnie z konwencją nomenklatoryczną po łacinie, z ewentualnymi niemieckimi odpowiednikami. Ze względu na zmiany w systematyce, niejednokrotnie znaczne, polskie nazwy mogą określać taksony, których zakres obiega od oryginału przedstawionego przez Englera.

Obecnie uważa się, że system Englera nie odzwierciedla poprawnie stosunków filogenetycznych[3], natomiast ze względu na to, iż był on przez wiele lat w powszechnym użyciu, według tego systemu są często ułożone zielniki[4][5] czy też wyznacza on kolejność rodzin we florach (np. jeszcze w rozpoczętej pod koniec XX wieku Flora Nordica)[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Richard Harder: Systematyka. W: Botanika: podręcznik dla szkół wyższych. Eduard Strasburger (red.). Wyd. 2 pol. według 28 oryg. Warszawa: PWRiL, 1967, s. 509.
  2. ↑ Adolf Engler: Syllabus der Pflanzenfamilien. Wyd. 3. Berlin: Verlag von Gebrüder Borntraeger, 1903.
  3. ↑ Douglas E.D.E. Soltis Douglas E.D.E. (red.), Phylogeny and evolution of angiosperms, Sunderland, Mass: Sinauer Associates, 2005, ISBN 978-0-87893-817-9, OCLC ocm60373934 [dostęp 2024-06-11] .
  4. ↑ J.H.J.H. Soper J.H.J.H., F.H.F.H. Perring F.H.F.H., Data Processing in the Herbarium and Museum, „Taxon”, 16 (1), 1967, s. 13–19, DOI: 10.2307/1217100, ISSN 0040-0262, JSTOR: 1217100 .
  5. ↑ The collection of Mongolian plants in HAL [online], www.botanik.uni-halle.de [dostęp 2024-06-11] .
  6. ↑ IbI. Friis IbI., Jonsell, B. (Editor‐in‐Chief): 2000. Lycopodiaceae — Polygonaceae., „Nordic Journal of Botany”, 20 (2), 2000, s. 172–172, DOI: 10.1111/j.1756-1051.2000.tb01562.x, ISSN 0107-055X [dostęp 2024-06-11]  (ang.).