Stanisław Kukuryka
| Data i miejsce urodzenia | 14 czerwca 1928 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 maja 2010 | ||
| Minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych | |||
| Okres | od 9 października 1982 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Odznaczenia | |||
         | |||
| |||
Stanisław Edward Kukuryka (ur. 14 czerwca 1928 w Zemborzycach, zm. 12 maja 2010 w Warszawie[1]) – polski polityk, minister budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji, ambasador PRL/RP w Libii w latach 1986–1990.
Życiorys
Syn Stanisława i Marianny. Na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie uzyskał tytuł magistra prawa.
W 1962 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i radnym Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie (pełnił mandat do 1967). Był współzałożycielem i pierwszym prezesem Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej[2][3]. W latach 1964–1966 zasiadał w egzekutywie Komitetu Miejskiego partii w Lublinie. Był także członkiem plenum Komitetu Warszawskiego. W okresie od 1980 do 1981 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR.
W latach 1972–1982 był prezesem Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkalnego, a od 9 października 1982 do 12 listopada 1985 był ministrem budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. Od 1973 do 1983 zasiadał w prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W latach 1976–1985 był posłem na Sejm PRL VII i VIII kadencji. Był także ambasadorem PRL/RP w Libii (1986–1990).
W latach 1983–1988 zasiadał prezydium Rady Obywatelskiej Budowy Pomnika Szpitala Centrum Zdrowia Matki Polki[4]. W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[5]. Honorowy Prezes Polskiego Towarzystwa Mieszkaniowego, współzałożyciel Stowarzyszenia Spółdzielców Mieszkaniowych i Zarządców Nieruchomości Konfederacja Warszawska, działacz Towarzystwa Przyjaciół Dzieci.
Zmarł 12 maja 2010 w Warszawie po ciężkiej chorobie. Został pochowany 17 maja 2010 w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 18-1-7)[6].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998) – za wybitne zasługi dla rozwoju mieszkalnictwa w Polsce[7][8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Order Uśmiechu
Przypisy
- ↑ Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”
- ↑ Informator nr 70 Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, grudzień 2010 .
- ↑ Lubelska Spółdzielnia Mieszkaniowa. domyspoldzielcze.pl.
- ↑ „Dziennik Łódzki”, nr 104 (10320), 27–29 maja 1983, s. 5.
- ↑ Skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–2011. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]., radaopwim.gov.pl
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Stanisław Kukuryka, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-09-14] .
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 42, poz. 582
- ↑ Obchody 80. rocznicy odzyskania niepodległości. prezydent.pl, 10 listopada 1998.
Bibliografia
- Leksykon Historii Polski z 1995
- „Gazeta Wyborcza” z 13 maja 2010 (nekrologi)
- „Gazeta Wyborcza” z 14 maja 2010 (nekrologi)
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
- p
- d
- e
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Kontrola autorytatywna (osoba):
