Spichrze solne w Lubece

Ten artykuł od 2022-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Składy soli w Lubece (niem. Salzspeicher) – grupa spichlerzy w Lubece, wzniesionych w duchu renesansowej oraz barokowej architektury ceglanej nad brzegiem rzeki Obertrave, naprzeciwko Bramy Holsztyńskiej.

Składy są jednym z wielu zabytków lubeckiego hanzeatyckiego Starego Miasta, które w 1987 zostało wpisane na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Historia

Składy powstawały pomiędzy 1579 a 1745. W średniowieczu służyły do przechowywania soli z Lüneburga, która była początkowo przywożona do Lubeki drogą lądową (niem. Alte Salzstraße), a następnie drogą wodną przez powstały w XIV w. Stecknitzkanal. Położenie przy Moście Holsztyńskim (niem. Holstenbrücke) wyznaczało granicę między lubeckim portem morskim a portem rzecznym połączonym z Łabą Stecknitzkanal.

Sól była podstawowym towarem eksportowym Lubeki do Skandynawii, gdzie używano jej do konserwacji ryb, głównie śledzia odławianego w Norwegii i Schonen. Zakonserwowane solą ryby świetnie nadawały się do dłuższego transportu i eksportu do państw niemieckich.

Obecnie w budynkach dawnych składów soli mieści się sklep z tkaninami.