Pierre Harmel

Pierre Harmel

Pełne imię i nazwisko	Pierre Charles José Marie hrabia Harmel
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1911 Uccle
Data i miejsce śmierci	15 listopada 2009 Bruksela
Premier Belgii
Okres	od 28 lipca 1965 do 19 marca 1966
Przynależność polityczna	PSC-CVP
Poprzednik	Théo Lefèvre
Następca	Paul Vanden Boeynants
Multimedia w Wikimedia Commons

Pierre Charles José Marie hrabia Harmel (ur. 16 marca 1911 w Uccle^[1], zm. 15 listopada 2009 w Brukseli^[2]) – belgijski polityk, prawnik i nauczyciel akademicki, długoletni parlamentarzysta, minister w różnych resortach, w latach 1965–1966 premier Belgii, od 1973 do 1977 przewodniczący Senatu.

Życiorys

Kształcił się na Uniwersytecie w Liège, na którym ukończył studia prawnicze oraz uzyskał magisterium z nauk społecznych. Był aplikantem adwokackim i asystentem na macierzystej uczelni, w drugiej połowie lat 40. uzyskał pełną profesurę na Uniwersytecie w Liège, na którym wykładał do 1981^[2][3]. Działał w katolickiej organizacji młodzieżowej ACJB, której przewodniczył w latach 1936–1938. W 1945 został wiceprzewodniczącym grupy refleksji „La Relève”^[2]. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach chadeckiego ugrupowania PSC-CVP, po podziale partii był członkiem francuskojęzycznej Partii Społeczno-Chrześcijańskiej. W 1946 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Izby Reprezentantów, odnawiał go w kolejnych wyborach, wykonując go do 1971^[2][3]. Inicjator powstania utworzonego w 1948 ośrodka badawczego zajmującego się problemami społecznymi, politycznymi i prawnymi dwóch odrębnych językowo belgijskich regionów, które powszechnie zaczęto określać mianem „Centrum Harmela”^[3].

Od czerwca 1950 do kwietnia 1954 zajmował stanowisko ministra edukacji w rządach, którymi kierowali kolejno Jean Duvieusart, Joseph Pholien i Jean Van Houtte^[2]. W okresie urzędowania przeprowadził szereg reform w systemie oświaty, m.in. dotyczących kwestii subsydiowania placówek oświatowych i nadzoru nad nimi. Zmiany te zostały cofnięte przez Léo Collarda, który w 1954 z ramienia socjalistów przejął kierownictwo resortu edukacji. Trwający w latach 50. spór o kształt belgijskiego szkolnictwa, nazywany „wojną szkolną”, został ostatecznie zakończony porozumieniem z końca tej dekady; Pierre Harmel przyczynił się do powstania tekstu ugody^[3]. W czerwcu 1958 Gaston Eyskens powierzył mu funkcję ministra sprawiedliwości. W listopadzie tegoż roku przeszedł na stanowisko ministra kultury w kolejnym rządzie tegoż premiera. Zajmował je do września 1960, po czym do marca 1961 sprawował urząd ministra administracji publicznej w nowym gabinecie Gastona Eyskensa. W latach 1964–1965 kierował walońskim oddziałem CVP-PSC^[2].

Od lipca 1965 do marca 1966 pełnił funkcję premiera^[1]; ustąpił wobec niemożności przeforsowania w parlamencie zmian w konstytucji^[3]. Następnie do stycznia 1973 był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Paula Vanden Boeynantsa i w dwóch gabinetach Gastona Eyskensa^[4]. W 1971 został dokooptowany w skład Senatu, w którym zasiadał do 1977^[2]. Od października 1973 do czerwca 1977 stał na czele wyższej izby federalnego parlamentu^[4]. W latach 1974–1977 był członkiem tymczasowej rady regionalnej Regionu Stołecznego Brukseli^[3]. W późniejszych latach działał w samorządzie lokalnym jako radny Uccle (1977–1982) i Woluwe-Saint-Pierre (1983–1984)^[2].

Życie prywatne

Był żonaty z Marie-Claire Van Gehuchten, miał sześcioro dzieci^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1973 otrzymał tytuł ministra stanu. W 1991 król Baldwin I nadał mu tytuł hrabiowski^[2]. Odznaczony m.in. Orderem Leopolda I klasy oraz Orderem Leopolda II II klasy^[5].

Przypisy