Paolo Polidori
Kardynał prezbiter | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 4 stycznia 1778 | ||
Data i miejsce śmierci | 23 kwietnia 1847 | ||
Miejsce pochówku | |||
Prefekt Kongregacji Soborowej | |||
Okres sprawowania | 1841–1847 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Prezbiterat | 1800 | ||
Sakra biskupia | 11 lutego 1844 | ||
Kreacja kardynalska | 23 czerwca 1834 | ||
Kościół tytularny | |||
|
Data konsekracji | 11 lutego 1844 |
---|---|
Konsekrator | Grzegorz XVI |
Współkonsekratorzy | Costantino Patrizi Naro |
Paolo Polidori (ur. 4 stycznia 1778 w Jesi, zm. 23 kwietnia 1847 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 4 stycznia 1778 roku w Jesi, jako syn Giuseppego Polidoriego i Camilli Vici[1]. Studiował na Uniwersytecie Perugiańskim, a następnie wyjechał do Rzymu, i wstąpił do stanu duchownego[1]. W 1800 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Wkrótce potem został wikariuszem generalnym diecezji Ostia[1]. W czasie francuskiej okupacji Rzymu, został aresztowany i osadzony w Mediolanie, jednak niedługo później został uwolniony i wyjechał do Lorento[1]. 23 czerwca 1834 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Eusebio[2]. W tym samym roku został prefektem Kongregacji Dyscypliny Zakonników[1]. W 1840 roku został proprefektem, a rok później – prefektem Kongregacji Soborowej[2]. 22 stycznia 1844 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Tarso, a 11 lutego przyjął sakrę[2]. Zmarł 23 kwietnia 1847 roku w Rzymie[1].
Przypisy
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e