Otton II (cesarz rzymski)

Otton II

Otton II
Król Niemiec
Okres	od 973 (koregent ojca od koronacji w 961) do 983
Poprzednik	Otton I Wielki
Następca	Otton III
cesarz rzymski
Okres	od 973 (koregent ojca od koronacji w 967) do 983
Poprzednik	Otton I Wielki
Następca	Otton III
Dane biograficzne
Dynastia	Ludolfingowie
Data urodzenia	955
Data śmierci	7 grudnia 983
Ojciec	Otton I
Matka	Adelajda Burgundzka
Żona	Teofano
Multimedia w Wikimedia Commons

Otton II (ur. 955, zm. 7 grudnia 983 w Rzymie) – król niemiecki od 973, cesarz rzymski od 980 z dynastii Ludolfingów. Syn Ottona I i Adelajdy.

Jego koronacja na króla odbyła się gdy miał 6 lat – 26 maja 961, co było próbą stworzenia przez jego ojca monarchii dziedzicznej. Na cesarza został koronowany również za życia ojca 25 grudnia 967 w Rzymie. Podobny zabieg stosowali później z powodzeniem francuscy Kapetyngowie. W chwili śmierci ojca Otton II miał 18 lat^[1]. Przez 7 pierwszych lat swych rządów walczył przeciw niemieckim książętom o utrzymanie niemieckiej korony. W latach 974–977 występował przeciwko niemu brat stryjeczny, książę Bawarii, Henryk II Kłótnik, który cieszył się poparciem władców Polski (Mieszka I) i Czech (Bolesława II). Otto odniósł zwycięstwo i internował Henryka w Utrechcie, z dala od jego poddanych i sojuszników. W ramach represji w 975 roku Otto zaatakował Czechy, jednak nie odniósł większych sukcesów. W 976 roku przekazał Bawarię swojemu siostrzeńcowi, księciu Szwabii, Ottonowi, wydzielił też z terytorium Bawarii Karyntię, która stała się osobnym księstwem w rękach Henryka III, oraz Marchię Wschodnią (niem. Österreich), zalążek państwa austriackiego. W 978 roku pokonał z trudem swojego niedawnego podopiecznego, króla Francji, Lotara, usiłującego odebrać Niemcom Lotaryngię. W czasie walk z Francuzami o mało nie dostał się do niewoli. Kłopoty z utrzymaniem niemieckiej korony sprawiły, że dopiero w 980 Otton II udał się do Italii, by poświęcić się sprawom włoskim i umocnić swoją cesarską pozycję i koronować się na króla Włoch. W przeciwieństwie do ojca, przyjął do swej tytulatury pełną formułę „cesarz rzymski” (łac. Romanorum Imperator Caesar Augustus). Wykorzystując rozpad Księstwa Benewentu w 981 roku usiłował podporządkować sobie południową część Włoch, lecz w walce z Saracenami (Arabami) poniósł w roku 982 klęskę w Kalabrii w bitwie pod Stilo, niedaleko Crotone^[2]. W 983 przeprowadził na zjeździe możnych w Weronie elekcję na króla swojego trzyletniego wówczas syna, Ottona III. W tym samym roku Niemcy zostały najechane przez Duńczyków, Obodrytów i Wieletów (plemiona słowiańskie), jednak Otton zmarł w Rzymie zanim zdążył wyruszyć na północ. Wskutek tego ataku państwo niemieckie utraciło swoje dotychczasowe zdobycze za Łabą^[3].

Małżeństwo i potomstwo

Jedyną żoną Ottona II była księżniczka bizantyńska Teofano, którą poślubił 14 kwietnia 972 roku w Rzymie. Ślubu udzielił papież Jan XIII. Tego samego dnia została ukoronowana na królową Niemiec i cesarzową (Otton II był współcesarzem od 967 roku do śmierci ojca w 973 roku)^[4].

Otton i Teofano mieli razem syna i cztery córki:

• Adelajda (listopad/grudzień 977–1044 lub 1045), ksieni w Quedlinburgu,
• Zofia (978 – 30 stycznia 1039), opatka w Gandersheim i Essen
• Matylda (979 – 4 listopada 1025), żona Ezzona, hrabiego-palatyna Lotaryngii, matka królowej Polski Rychezy
• Otton III (23 czerwca 980 – 23 stycznia 1002), cesarz rzymski
• nieznana z imienia córka, bliźniaczka Ottona (23 czerwca 980 – przed 8 października 980)

Zobacz też

• Otto, Otton – różne wersje imienia

Przypisy

Bibliografia

• JerzyJ. Strzelczyk JerzyJ., Otton III, Wrocław: Ossolineum, 2009, ISBN 978-83-04-04536-1 .

Linki zewnętrzne

• Michał Kozłowski: Otton II Rudy. histmag.org. [dostęp 2021-04-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-16)].