Nosferatu wampir
Logo filmu | |||
Gatunek | horror | ||
---|---|---|---|
Rok produkcji | 1979 | ||
Data premiery | 17 stycznia 1979 | ||
Kraj produkcji | RFN | ||
Język | niemiecki, rumuński, polski | ||
Czas trwania | 106 minut | ||
Reżyseria | Werner Herzog | ||
Scenariusz | Werner Herzog | ||
Główne role | Klaus Kinski | ||
Muzyka | Popol Vuh | ||
Zdjęcia | Jörg Schmidt-Reitwein | ||
Scenografia | Henning von Gierke | ||
Kostiumy | Gisela Storch | ||
Montaż | Beate Mainka-Jellinghaus | ||
Produkcja | Michael Gruskoff | ||
Wytwórnia | Werner Herzog Filmproduktion | ||
Dystrybucja | 20th Century Fox | ||
Nagrody | |||
1979: Henning von Gierke – Srebrny Niedźwiedź za najlepszą scenografię | |||
|
Nosferatu wampir (niem. Nosferatu: Phantom der Nacht) – niemiecko-francuski film grozy z 1979 w reżyserii Wernera Herzoga.
Film jest zarówno ekranizacją powieści Dracula Brama Stokera jak i remakiem filmu Nosferatu – symfonia grozy z 1922[2]; spotkał się z pozytywną oceną krytyki i połączył sukces artystyczny z komercyjnym.
Obsada
- Klaus Kinski – hrabia Dracula
- Bruno Ganz – Jonathan Harker
- Isabelle Adjani – Lucy Harker
- Constanze Engelbrecht – Lucy Harker (głos)
- Walter Ladengast – doktor van Helsing
- Roland Topor – Reinfeld
- Horst Sachtleben – Reinfeld (głos)
- Jacques Dufilho – kapitan statku
- Leo Bardischewski – kapitan statku (głos)
- Dan van Husen – strażnik
- Jan Groth – kapitan portu
- Carsten Bodinus – Schrader
- Martje Grohmann – Mina
- Rijk de Gooyer – urzędnik miejski
- Fred Maire –
- urzędnik miejski (głos),
- lord na bankiecie (głos)
- Lo van Hensbergen – asystent urzędnika miejskiego
- Norbert Gastell –
- asystent urzędnika miejskiego (głos),
- furman (głos)
- Clemens Scheitz – biuralista
- John Leddy – furman
- Margriet van Hartingsveld – kobieta
- Tim Beekman – karawaniarz
- Michael Edols – lord na bankiecie
Fabuła
Wismar w XIX wieku. Jonathan Harker otrzymuje list od hrabiego Draculi z Transylwanii z prośbą o jak najszybszy przyjazd. Jego żona Lucy, mając złe przeczucia, początkowo nie zgadza się na wyjazd, jednak w końcu ulega. Wbrew pozorom to nie strach stanowi motyw przewodni filmu, lecz samotność. Wampir jest na wskroś ludzki; pragnie miłości i zrozumienia.
Przypisy
- ↑ Dariusz Szymański: Filmy Republiki Federalnej Niemiec rozpowszechniane w polskich kinach w latach 1944-1989 (układ chronologiczny). Na ekranach PRL. [dostęp 2022-10-02]. (pol.).
- ↑ Everson 1982 ↓, s. 202-207.
Bibliografia
- William K. Everson: Klassiker des Horrorfilms. Rudolf Fischer (tłum.). Wyd. 2. Monachium: Goldmann, 1982. ISBN 3-442-10205-7. (niem.).
Linki zewnętrzne
- p
- d
- e
1960-69 | |
---|---|
1970-79 |
|
1980-89 |
|
1990-99 |
|
2000-09 |
|
2010-19 |
|
2020-29 |
|
- Britannica: topic/Nosferatu-the-Vampyre