Norbert Szadbej

Norbert Szadbej
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1883
Susławce

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

42 Pułk Piechoty
32 Pułk Piechoty 64 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka I korpus w Rosji

Norbert Justyn Szadbej (ur. 6 czerwca 1883, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 6 czerwca 1883 jako syn Stanisława[1]. Służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W 1923 był dowódcą I batalionu 42 pułku piechoty w Białymstoku[3]. W 1924 był oficerem 32 pułku piechoty[4]. W 1928 był zweryfikowany w korpusie oficerów piechoty z lokatą 1[5]. Był wówczas przydzielony do 64 pułku piechoty, stacjonującego w garnizonie Grudziądz i pełnił funkcję oficera placu Kowel[6]. Został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 30 czerwca 1929[7][8]. W 1934 jako emerytowany major był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr II jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kowel[9].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/1-41 oznaczony numerem 3232, jego tożsamość została podana jako Kordbert Szadbej)[10]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Norbert Szadbej. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 399.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 248.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 203, 345.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 168.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119.
  7. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 72, 14 lutego 1929. 
  8. ↑ Przeniesienie oficerów w stan spoczynku. „Echo”. Nr 41, s. 6, 16 lutego 1929. 
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 872.
  10. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 92. [dostęp 2014-10-27].
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 168.

Bibliografia