Nicolas Bernier
 Nicolas Bernier, akwaforta Étienne’a Ficqueta | |||
| Data i miejsce urodzenia | 28 czerwca 1664 (?) | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 września 1734 (?) | ||
| Gatunki | |||
| Zawód | kompozytor, organista | ||
| |||
Nicolas Bernier (ur. w Mantes-la-Jolie[1][2] 28 czerwca 1664[1]/1665[1] lub 5/6 czerwca 1665[2], zm. w Paryżu[1][2] 6 lipca[2] lub 5 września[1] 1734[1][2]) – francuski kompozytor i organista.
Życiorys
Jako chłopiec śpiewał w chórze katedralnym w Mantes-la-Jolie[1]. Przypuszczalnie otrzymał niższe święcenia kapłańskie[1]. Studiował w Rzymie u Antonio Caldary[1], w 1692 roku powrócił do Paryża[2]. W latach 1694–1698 był kapelmistrzem katedry w Chartres, a od 1698 roku paryskiego kościoła Saint Germain l’Auxerrois[1][2]. Od 1704 do 1726 roku pełnił funkcję kapelmistrza Sainte-Chapelle w Paryżu[1][2]. W 1723 roku został powołany, wspólnie z André Camprą i Charlesem-Hubertem Gervais, na zastępcę dyrygenta kapeli królewskiej[2].
Jego uczniami byli prawdopodobnie Louis-Claude Daquin i Filip II Orleański[1].
Twórczość
Był autorem motetów, zbioru Leçons de Ténèbres na sopran i basso continuo, jednej mszy oraz Te Deum[2]. Jako jeden z pierwszych kompozytorów francuskich pisał także kantaty świeckie[1]. Jest autorem rozprawy teoretycznej Principes de composition, w 1964 roku przełożonej przez Philipa F. Nelsona na język angielski (Principles of Composition, Brooklyn 1964)[1][2].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Nicolas Bernier – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
Kontrola autorytatywna (osoba):
- Treccani: nicolas-bernier
