Kamienica przy ul. Przejście Garncarskie 6 we Wrocławiu
 nr rej. A/1606/128 z 15.02.1962[1] | |||
 Kamienica przy ul. Przejście Garncarskie | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Miejscowość | Wrocław | ||
| Adres | Przejście Garncarskie 6 | ||
| Styl architektoniczny | renesans | ||
| Kondygnacje | III | ||
Położenie na mapie Wrocławia  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |||
 51°06′36,75″N 17°01′49,41″E/51,110208 17,030392 | |||
| |||
Kamienica przy ul. Garncarskiej 6 – zabytkowa kamienica na wrocławskim Rynku, w wewnętrznej części tretu[a] w Przejściu Garncarskim[3].
Historia kamienicy
W miejscu, gdzie dziś wznoszą się kamienice przy Przejściu Garncarskim, od XV wieku znajdowały się Kramy Płócienników sprzedających tu swoje wyroby z surowego białego wzorzystego płótna lnianego. Najwcześniejsza wzmianka o uliczce płócienników pochodzi z 1423 roku, choć wzmianka o samych kramach zwanych podcieniami płócienników pochodzi z 1299[4] lub z 1346 roku[5]. Nazwa ta wiąże się z drewnianymi kramami w formie bud, nakrytych pulpitowym dachem wysuniętym w stronę przejścia[5]. Kramy stały po obu stronach przejścia i sięgały od południa do Kramów Bogatych a od północy do Smartuza. W XV wieku Kramy Bogate zostały powiększone o tylne trakty, które w okresie renesansowym przekształciły się w dwutraktowe, jednopiętrowe szczytowe kamienice o dekorowanych fasadach i frontach. Z tego okresu i w tej formie zachowały się obecne kamienice nr od 6 do 12[5].
Kamienica nr 6 jest trzykondygnacyjna, choć posiada nieregularnie rozmieszczone okna; dwa okna na drugiej kondygnacji (jedno jest zamurowane) mają renesansowe opaski. Od strony południowej okna drugiej kondygnacji również posiadają renesansowe obramienia; we wnętrzu zachowała się kolumna międzyokienna. W dawnym przejściu łączącym Kramy Płócienników z Kramami Bogatymi (obecnie Przejścia Żelaźniczego) zachował się zamurowany portal kamienny oraz zawiasy po dawnej bramie[6].
Podczas działań wojennych w 1945 roku kamienica nie uległa dużym zniszczeniu, a nad jej odbudową w 1960 roku[7] czuwała architekt Halina Dziurowa[6].
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 marca 2024 .
- ↑ Słownik języka polskiego PWN
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 28.
- ↑ Harasimowicz 1997 ↓, s. 225.
- ↑ a b c Harasimowicz 2006 ↓, s. 725.
- ↑ a b Czerner 1976 ↓, s. 144.
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 113.
Uwagi
Bibliografia
- Olgierd Czerner: Rynek wrocławski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
- Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.
- Tadeusz Broniewski, Mieczysław Zlat: Sztuka Wrocławia. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1967.
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.I. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997. ISBN 83-7023-679-0.
- p
- d
- e
