Jerzy Jętkiewicz
plutonowy podchorąży | |
Data i miejsce urodzenia | 22 września 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 30 marca 1953 |
Przebieg służby | |
Lata służby | od 1942 |
Siły zbrojne | Armia Krajowa |
Stanowiska | dowódca drużyny |
Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
Jerzy Tomasz Jętkiewicz ps. „Żegota”[1] (ur. 22 września 1925 w Warszawie, zm. 30 marca 1953 tamże) – plutonowy[1] podchorąży, żołnierz AK, uczestnik powstania warszawskiego.
Okres okupacji niemieckiej
Syn Henryka i Janiny. Rodzina Jętkiewiczów zaangażowana była w działalność konspiracyjną (m.in. także w pomoc Żydom[2]). Uczęszczał na tajne komplety gimnazjalne, działał w konspiracji, był żołnierzem batalionu „Odwet”[3] Armii Krajowej oraz ukończył tajną podchorążówkę. W 1942 skierowany został do partyzantki na terenie Wileńszczyzny, gdzie walczył w oddziale mjr. „Łupaszki”. Wiosną 1943 został aresztowany w Wilnie przez Niemców i wywieziony w głąb Niemiec. Po ucieczce powrócił wiosną 1944 do Warszawy. W powstaniu warszawskim walczył w batalionie „Odwet” na Kolonii Staszica i na linii ul. Noakowskiego. Po kapitulacji wywieziony został do stalagu X B Sandbostel w Niemczech.
Okres powojenny, śmierć
Po zakończeniu wojny odnalazł rodzinę w Płocku. Aresztowany przez UB, przez 3 miesiące był więziony. Po odzyskaniu wolności wyjechał na Zachód. Przez kilka lat mieszkał i pracował we Francji. W 1951 powrócił do kraju, aresztowany przez Rosjan w strefie nadgranicznej i przekazany do UB. Po ciężkim śledztwie w więzieniu mokotowskim w Warszawie skazany w grudniu 1952 na karę śmierci[4]. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano 30 marca 1953. Po wieloletnich staraniach rodzinie udało się ustalić miejsce pochówku w Kwaterze „na Łączce”, gdzie na ogólnym pomniku znajduje się także jego klepsydra.
Bibliografia
- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945-56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991.
- Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
- Straceni w Więzieniu mokotowskim.