Język kamang

Kamang
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

6 tys. (2011)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 woi
IETF woi
Glottolog kama1365
Ethnologue woi
BPS 0140 1
WALS woi
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język kamang, także: woisika[1], waisika[2], kamana-kamang[2] – język papuaski używany w prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie w Indonezji, w centralnej części wyspy Alor. Według danych z 2011 roku posługuje się nim 6 tys. osób. Należy do grupy języków alor-pantar[2].

Ethnologue podaje, że dzieli się na kilka dialektów: manetaa, suboo, takailubui, tiee, moo, kamang. Przypuszczalnie tak ujęty kompleks językowy stanowi więcej niż jeden język[2]. A. Schapper (2014) wyróżnia trzy dialekty, które składają się na kamang właściwy i które są określane tą nazwą na poziomie lokalnym (zachodni, wyżynny i nizinny)[3].

Jest silnie zagrożony wymarciem, preferowanym środkiem komunikacji staje się malajski alorski. Młodsze pokolenie ma co najwyżej bierną znajomość tego języka. W zachodnim obszarze dialektalnym używany jest także język abui[4].

Nie wykształcił własnej tradycji piśmienniczej, zebrano jednak pewne teksty w tym języku. Sporządzono także jego słownik[2][5]. Powstał skrótowy opis jego gramatyki[6].

Przypisy

  1. ↑ Klamer 2017 ↓, s. 4.
  2. ↑ a b c d e David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Kamang, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2020-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-11]  (ang.).
  3. ↑ Schapper 2014 ↓, s. 286.
  4. ↑ Schapper 2014 ↓, s. 287.
  5. ↑ Antoinette Schapper, Marten Manimau: Kamus pengantar bahasa Kamang-Indonesia-Inggris = Introductory Kamang-Indonesian-English dictionary. Kupang: Unit Bahasa dan Budaya GMIT (UBB-GMIT), 2011, seria: UBB Language & Culture Series A 7. ISBN 978-1-86892-600-8. OCLC 779746638. [dostęp 2022-12-17]. (indonez. • ang.).
  6. ↑ Schapper 2014 ↓.

Bibliografia

  • Marian Klamer: The Alor-Pantar Languages: Linguistic Context, History And Typology. W: Marian Klamer (red.): The Alor-Pantar languages: History and typology. Wyd. 2. Berlin: Language Science Press, 2017, s. 1–48, seria: Studies in Diversity Linguistics 3. DOI: 10.5281/ZENODO.569386. ISBN 978-3-944675-94-7. OCLC 1030820272. (ang.).
  • Antoinette Schapper: Kamang. W: Antoinette Schapper (red.): The Papuan Languages of Timor, Alor and Pantar: Sketch grammars. T. 1. Berlin–Boston: De Gruyter, 2014, s. 285–350, seria: Pacific Linguistics 644. DOI: 10.1515/9781614515241.285. ISBN 978-1-61451-524-1. OCLC 893623315. (ang.).
  • p
  • d
  • e
Języki wschodniotimorskie
(Języki oirata-makasai)
Języki alor-pantar
Inne