Henryk Bardijewski
Henryk Eugeniusz Bardijewski (ur. 7 stycznia 1932 w Częstochowie, zm. 9 grudnia 2020 w Warszawie[1]) – polski prozaik, satyryk, autor sztuk scenicznych i słuchowisk oraz tekstów dla kabaretów literackich.
Ukończył studia z zakresu filologii polskiej i bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W 1952 r. debiutował na łamach tygodnika „Szpilki” jako satyryk. W latach 1957–1975 był redaktorem Polskiego Radia.
W 2002 został wyróżniony przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia nagrodą Honorowy Wielki Splendor[2].
 | Zobacz kolekcję cytatów z Henryka Bardijewskiego w Wikicytatach |
Pochowany na Cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie[3].
Twórczość
- Rysunki na piasku (satyry, 1962)
- Talizman i inne opowiadania (1965)
- Alibi. Skecze i monologi (1965)
- Lustra (opowiadania, 1971)
- Siła przyciągania (słuchowisko radiowe, 1975)
- Jak zostać monarchistą, a właściwie królem (satyry, 1976)
- Klawiatura (opowiadania, 1977)
- Pochód Don Kichotów (satyry, 1977)
- Dzień niepokoju (opowiadania, 1979)
- Kraina intymności (powieść, 1979)
- Rzut podkową (powieść, 1979)
- Irytacje (powieść, 1984)
- Czekanie na znak (opowiadania, 1985)
- Spis Rzeczy i inne opowiadania (2001)
- Aria na tysiąc głosów (wybrane utwory dramatyczne, 2004)
- Dzikie Anioły i inne opowiadania (2006)
- Każdy może zostać... odkrywcą! (dla dzieci, 2009)
- Przelotna Radość (opowiadania, 2012)
Przypisy
Bibliografia
- Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 83-01-11593-9.
