Ground-Based Midcourse Defense

Ground-Based Midcourse Defense (GMD) – naziemny komponent amerykańskiego antyrakietowego systemu Ballistic Missile Defense, przeznaczony do zwalczania pocisków balistycznych w ich środkowej fazie lotu balistycznego. Zadaniem systemu GMD, jest zwalczanie rakiet balistycznych, wystrzelonych w kierunku terytorium Stanów Zjednoczonych lub ich sojuszników, w środkowej fazie lotu (ang. Midcourse Phase Defense), w najwyższej warstwie atmosfery – egzosferze i poza nią.

Idea systemu

Środkowa faza trajektorii pocisku balistycznego jest najdłuższym etapem jego lotu, stwarzającym przez to największą możliwość jego zniszczenia. W zależności od rodzaju pocisku, faza ta może trwać nawet do 20 minut. Na tym etapie lotu rakieta nie jest napędzana, nie pracują już silniki które napędzały ją w fazie startowej, leci jedynie lotem bezwładnym, a tor jej lotu jest bardziej przewidywalny^[1]. Pociski przeznaczone do zwalczania rakiet na tym etapie lotu, zespoły radarów i innych czujników mają więcej czasu na wykrycie, śledzenie i namierzenie celu w porównaniu do pozostałych etapów lotu. Oczywiście także rakieta stanowiąca cel ma więcej czasu na podjęcie własnych środków obronnych przeciwko systemom antybalistycznym.

Środki obronne systemu

Baza GMD, będąca zarazem wyrzutnią pocisków GBI, składa się z obszaru z silosami, strefy bezpieczeństwa w której znajduje się centrum dowodzenia bazy oraz dalej znajdującego się obszaru pełnego czujników ruchu. W bazie mieszka też personel techniczny i żołnierze do jej ochrony.

Ground Based Interceptor

Według stanu na rok 2007 podstawowym urządzeniem bojowym systemu był 3-stopniowy pocisk antybalistyczny Ground Based Interceptor (GBI) działający w oparciu o technologię hit-to-kill, w którego opracowaniu i produkcji uczestniczą^[2]:

• Boeing, jako główny wykonawca
• Raytheon: pojazd niszczący (Exo-atmospheric Kill vehicle)
• Northrop Grumman: systemy kontroli i zarządzania walką (ang. Battle Management Command and Control)
• Lockheed Martin Missiles & Space: rakieta nośna
• Orbital Sciences Corporation: rakieta nośna
• Bechtel: konstrukcja baz
• Teledyne Brown Engineering: testy techniczne systemów i serwis techniczny

System GMD składa się także z:

• Radarów Raytheona pracujących w paśmie X:
  • morskich (1 Sea-Based X-Band Radar – SBX)
  • lądowych (1 Ground Based Radar – GBR, 5 AN/TPY-2')
• wyrzutni pocisków antybalistycznych GBI w bazach Vandenberg AFB w Kalifornii, i Fort Greely na Alasce, łącznie według stanu na 2009 znajdowało się w nich 25 GBI

Kinetic Energy Interceptor

Według stanu na 2008 przewidywano, że w 2013 system będzie się składał z 7 mobilnych radarów FBXB, radaru GBR i SB(X) i 2 baz GMD: Fort Greely na Alasce, Vandenberg AFB w Kalifornii, wyposażonych łącznie w ok. 100 pocisków GBI. W roku 2008 ostateczny kształt systemu GMD nie był znany. Według stanu na 2008 przewidywano, że najprawdopodobniej docelowo system GMD w latach późniejszych niż 2008 będzie się składał z kilku baz na całym świecie: Fort Greely na Alasce, Vandenberg AFB w Kalifornii, baza w Japonii, oraz pięć baz w Europie (uzbrojonych po 10 GBI), wyposażonych łącznie w 375 antyrakiet GBI oraz rozlokowanych w różnych miejscach na świecie radarów, mobilnych lądowych wyrzutni KEI, oraz pocisków GBI. W 2008 dostępne były informacje, że koszt budowy systemu miał wynieść 181 miliardów dolarów, zaś koszt użytkowania tego systemu też miał wynieść 181 mld dolarów^[3].

Zobacz też

• System teatru działań Marynarki Wojennej w obronie antybalistycznej
• Tarcza antyrakietowa

Przypisy

Bibliografia

• Witryna Missile Defense Agency, Midcourse Phase Defense. [dostęp 2007-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-13)]. (ang.).