Georg Klein (biolog)

Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.

George, György Klein

Georg Klein (2012)
Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1925 Budapeszt
Data śmierci	10 grudnia 2016
Profesor
Specjalność: mikrobiologia, genetyka, onkologia
Pracownik naukowy
Instytucja	Karolinska Institutet
Multimedia w Wikimedia Commons

Georg Klein (ur. 28 lipca 1925 w Budapeszcie^[1], zm. 10 grudnia 2016^[2]) – szwedzko-węgierski naukowiec i pisarz pochodzenia żydowskiego, profesor Instytutu Karolinska.

Życiorys

Podczas II wojny światowej zdołał wydostać się z transportu do niemieckiego obozu pracy^[3]. Po wojnie rozpoczął studia medyczne, najpierw w Szeged, a następnie w Budapeszcie^[4][3]. Pod koniec lat 40. wyjechał do Szwecji, gdzie dołączył do laboratorium Torbjörna Casperssona w Instytucie Karolinska^[3]. Tam uzyskał doktorat w 1951^[1][3]. Przez kilka miesięcy przebywał w Fox Chase Cancer Institute w Filadelfii^[4]. W 1957 objął katedrę biologii nowotworowej w Instytucie Karolinska^[3]. Wraz z żoną, Evą Klein, był związany z Instytutem Karolinska do końca kariery naukowej^[4].

Osiągnięcia naukowe

Wraz z żoną Evą Klein opisał występowanie genów supresorowych, współodpowiedzialnych za stabilność genetyczną komórki^[3]. Kleinowie zauważyli m.in., że określone komórki nowotworowe mogą powodować konkretne reakcje immunologiczne organizmu, który rozpoznaje je na podstawie antygenów^[4][2]. Ustalił, w jaki sposób układ odpornościowy rozpoznaje i zwalcza komórki nowotworowe nowotworów pochodzenia wirusowego^[4][3]. Prowadził wieloletnie badania nad chłoniakiem Burkitta i wirusem Epsteina-Barr^[4]. Wraz z Torbjornem Casperssonem, Lore Zech i innymi naukowcami z Karolinska przyczynił się do wykrycia związku między konkretną translokacją chromosomu a występowaniem chłoniaka Burkitta^[4]. W 1975 wraz z Rolfem Kiesslingiem i Hansem Wigzellem odkrył i opisał działanie komórek NK, potrafiących eliminować chore komórki^[3][2].

Wydał ponad 1300 artykułów naukowych^[1]. Publikował również eseje, prace z dziedziny humanistyki oraz popularnonaukowe^[3].

Wyróżnienia naukowe

Był członkiem Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk oraz American Philosophical Society^[4]. Otrzymał doktoraty honorowe sześciu uczelni: Uniwersytetu w Chicago, Uniwersytetu w Debreczynie, Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie, Uniwersytetu w Tel-Awiwie, Uniwersytetu Nebraska i Uniwersytetu w Osace^[1]. W latach 1957–1993 był członkiem Komitetu Noblowskiego Instytutu Karolinska^[1]. Otrzymał kilkadziesiąt nagród naukowych i literackich: Nagrodę Harveya, Nagrodę Doblouga, Nagrodę Sloana i inne^[1]. Jego ostatnia książka-esej pt. Resistance została wyróżniona literacką nagrodą Gerarda Bonniera^[2].

Przypisy