Fitomelioracja

Ten artykuł od 2010-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Fitomelioracja (gr. phytón - roślina + łac. melioratio ~ naprawa, ulepszenie) – melioracja biologiczna, poprawianie produktywności gleb i możliwości wykorzystania gruntów przez zakładanie upraw odpowiednio dobranych gatunków roślin.

Rośliny drzewiaste liśćmi i gałązkami opadającymi na ściółkę wzbogacają glebę w próchnicę, systemem korzeniowym przebijają zwięzłe warstwy gleby, umożliwiając ruch wody i przewietrzanie gleby, poprawiają też mikroklimat.

Rośliny motylkowe (łubin trwały, żarnowiec, lucerna, koniczyna i inne) wzbogacają glebę w związki azotowe. Trawy, tworząc gęstą darń, utrwalają gleby ruchome.

Dzięki fitomelioracji można utrwalać skarpy, nasypy, brzegi wód, uproduktywniać grunty poddane uprzednio rekultywacji, poprawiać gleby wyjałowione przez monokulturę lub w inny sposób zdegradowane. W odróżnieniu od melioracji wodnej fitomelioracja ma na środowisko wpływ jednoznacznie pozytywny.

Rodzaje zabiegów na polach ornych:

• zadarnienia (małoobszarowe użytki zielone)
• zadrzewienia (rzędowe, kępowe, pasmowe)
• zalesienia (zmiana użytkowania na leśne)