Czesław Bielecki

Czesław Bielecki

Data i miejsce urodzenia	3 maja 1948 Warszawa
Zawód, zajęcie	architekt, publicysta, polityk
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Stanowisko	poseł na Sejm III kadencji (1997–2001)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Czesław Bielecki (ur. 3 maja 1948 w Warszawie) – polski architekt, publicysta i polityk, doktor nauk technicznych, działacz opozycji antykomunistycznej w PRL, w latach 1997–2001 poseł na Sejm III kadencji i przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się w Warszawie w zasymilowanej rodzinie inteligencji żydowskiej^[1][2].

Absolwent VII Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Warszawie^[3]. W 1973 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1997 uzyskał stopień doktora nauk technicznych w zakresie architektury i urbanistyki na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej na podstawie rozprawy pt. Gra w miasto.

Jako architekt pracował i odbywał staże zawodowe we Francji, Izraelu i RFN. W 1984 założył i zaczął prowadzić firmę architektoniczną „Dom i Miasto”.

Działalność w okresie PRL

Działał w opozycji demokratycznej. W 1968 brał udział w wydarzeniach marcowych, został aresztowany za próby koordynowania protestu studentów Politechniki i Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1970–1979 był członkiem konspiracyjnej grupy „Polska Walcząca”. a w latach 1979–1980 Polskiego Porozumienia Niepodległościowego.

W 1979 rozpoczął współpracę z paryską „Kulturą”, publikując tekst Wolność w obozie. Regularnie pisywał w tym czasopiśmie do końca lat 90. Materiały opozycji antykomunistycznej przekazywał do Francji poprzez zorganizowaną przez siebie sieć kurierów^[4]. Publikował liczne artykuły w prasie podziemnej, w okresie opozycyjnym posługiwał się pseudonimem Maciej Poleski.

Od 1980 należał do NSZZ „Solidarność”. Zasiadał w Komisji Kultury MKZ Regionu Mazowsze. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał się. Zaangażował się w działalność wydawnictw podziemnych: był współautorem Małego Konspiratora, publikował m.in. w „Tygodniku KOS” i „Tygodniku Solidarność”. W latach 1982–1989 był założycielem i szefem Wydawnictwa CDN. Dwukrotnie aresztowany: w maju 1983, a następnie w kwietniu 1985, oskarżony o próbę obalenia ustroju. Za drugim razem został zwolniony po około jedenastu miesiącach. W trakcie osadzenia, domagając się przyznania mu statusu więźnia politycznego, prowadził głodówkę, podczas której był przymusowo karmiony^[5]. We Francji powstał wówczas komitet działający w jego obronie. W 1989 Czesław Bielecki uczestniczył w Konferencji Praw Człowieka w Leningradzie, organizowanej przez radzieckich opozycjonistów.

Działalność w III RP

W latach 1990–1995 jako doradca prezydenta Lecha Wałęsy zasiadał w Radzie ds. Stosunków Polsko-Żydowskich oraz kierował Zespołem ds. Reformy Administracji Publicznej. W 1992 był doradcą w rządzie Jana Olszewskiego. W 1995 założył Komitet Stu, przekształcony następnie w partię Ruch Stu. W latach 1997–2001 sprawował mandat posła na Sejm III kadencji, wybranego w okręgu warszawskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność. Przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2001 wraz z pozostałymi działaczami Ruchu Stu przystąpił do PPChD. W tym samym roku bez powodzenia ubiegał się o reelekcję^[6]. Później należał do SKL-RNP, następnie wycofał się z bieżącej polityki i powrócił do pracy zawodowej w ramach swojej pracowni architektoniczno-budowlanej.

W wyborach samorządowych w 2010 był bezpartyjnym kandydatem z ramienia Prawa i Sprawiedliwości na prezydenta Warszawy, zajmując 2. miejsce z wynikiem 23,16%^[7]. W październiku 2015 został członkiem Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę^[8].

Należał do Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Został również członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, PEN Clubu. Jest inicjatorem utworzenia w Warszawie SocLandu (Muzeum Pamięci Komunizmu). Autor felietonów z cyklu Na własny rachunek – najpierw publikowanych we „Wprost”. później w tygodniku „Uważam Rze”.

Zaprojektował m.in. gmach Telewizji Polskiej przy ul. Jana P. Woronicza 17^[9]. Budynek otrzymał w 2008 antynagrodę architektoniczną Makabryła^[10]. Zaprojektował również pomnik Radegast^[11] oraz pomnik Polaków Ratujących Żydów w Łodzi^[12].

Życie prywatne

Ma trzech synów. Jego żona Maria Twardowska zmarła w 2004. Jest związany ze scenarzystką Iloną Łepkowską^[13].

Odznaczenia

W 2006 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[14].

W 2019, w uznaniu znamienitych zasług w krzewieniu ideałów wolności, demokracji i poszanowania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, za działalność publiczną i państwową, prezydent Andrzej Duda nadał Czesławowi Bieleckiemu Order Orła Białego^[15][16].

Publikacje

• Mały konspirator (1983, wraz z Janem Krzysztofem Kelusem i Urszulą Sikorską)
• Mały jawniak (1988)
• Gra w miasto (1996)
• Plan akcji (1997)
• Głowa (2003)
• Więcej niż architektura. Pochwała eklektyzmu (2005)
• Wizja Polski (2007)
• Scenarzysta (2009)
• Wolność zrób to sam (2010)
• Polityka miejska (2011, wraz z Krzysztofem Banaszewskim)
• Godzina pytań czyli Szansa na dialog społeczny (2011)
• Sztuka budowania: współczesny paradygmat (2013)
• Jest alternatywa (2014)
• Głowa. Instrukcja użytkowania (2016)
• Archikod (2021)

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2020-05-14].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2020-05-14].
• Dr Czesław Bielecki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-05-14] .
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. III kadencja. Przewodnik (2), Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999.

Linki zewnętrzne

• Czesław Bielecki – strona prywatna. [dostęp 2020-05-14].