Archeometria

Archeometria (gr. archaíos – dawny, archē – początek, przyczyna, zasada, pierwiastek, metria – miara) – dziedzina badań archeologicznych mająca na celu potwierdzenie autentyczności, wieku, pochodzenia wykopalisk i obiektów archeologicznych oraz określenie technologii ich uzyskania na podstawie składu chemicznego^[1].

Badania

Archeometria dotyczy badań takich jak m.in.:

• badania geofizyczne;
• badania geologiczne;
• badania geomorfologiczne;
• badania mineralogiczne;
• badania chemiczne;
• badania fizyczne;
• badania biologiczne;
• badania genetyczne.

Metody archeometrii

W archeometrii wykorzystywane są metody chemii analitycznej, a m.in. analiza węgla radioaktywnego (C-14) i archeomagnetyzm. Stosowane metody badań nie powinny przyczyniać się do uszkodzenia poznawanego obiektu.

W archeometrii stosowane są następujące metody analityczne:

• metoda spektroskopowa w podczerwonym, widzialnym oraz nadfioletowym zakresie widma;
• metoda fluorescencji i dyfrakcji rentgenowskiej;
• spektrometria mas jonów wtórnych;
• spektrometria Mössbauera;
• analiza aktywnej neutronowej;
• mikroskopia optycznej i elektronowej.

Przy określaniu wieku obiektu zastosowanie mają zazwyczaj metody izotopowe. Metody archeometrii wykorzystywane są przy konserwacji zabytków.

W Polsce zagadnienia dotyczące zastosowań badań archeometrycznych zamieszczane są w czasopismach archeologicznych i specjalistycznych dotyczących odpowiednich dziedzin. W Wielkiej Brytanii publikacje znajdują się w piśmie "Archeometry", natomiast w Stanach Zjednoczonych w "Journal of Archaeological Science".

Przypisy

Bibliografia

• Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2001, t. 1, s. 240, ISBN 83-01-13357-0 t. 1-30, ISBN 83-01-13443-7 t. 5