Eolacertilia

Eolacertilia
Status: Uitgestorven
Fossiel voorkomen: Vroeg- tot Laat-Trias
Kuehneosuchus
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Amfibia (Amfibieën)
Onderklasse:Diapsida
Infraklasse:Lepidosauromorpha
Orde
Eolacertilia
Robinson, 1967
Schedel van Paliguana
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

De Eolacertilia[1] zijn een orde van uitgestorven diapside reptielen, mogelijk een onnatuurlijke groep, die als voorouders van hagedissen en slangen worden beschouwd. De fossielen die aan deze groep worden toegewezen, zijn gevonden in bodems variërend van het Vroeg-Trias tot het Vroeg-Krijt (235 - 120 miljoen jaar geleden).

De orde werd in 1967 benoemd door Pamela Lamplugh Robinson. De naam betekent "hagedissen van de dageraad".

Vanwege een reeks kenmerken van het skelet lijken veel kleine diapside reptielen van het Mesozoïcum oppervlakkig voorlopers te zijn van huidige soorten, maar sommige basale kenmerken sluiten ze uit van de groep van echte Squamata. Sommige vormen, zoals de familie van de Kuehneosauridae, ontwikkelden speciale specialisaties voor het boomleven en werden zwevers. Kuehneosaurus en Icarosaurus bezaten verbredingen van de dorsale ribben die geschikt waren voor het ondersteunen van een huidmembraan, waardoor deze dieren met behulp van een vlieghuid door de wouden konden zweven.

Onzekere classificatie

Andere vormen die aan de eolacertielen worden toegewezen, zijn gevonden in Zuid-Afrika in bodems van het Vroeg-Trias en worden vaak beschouwd als echte voorouders van hagedissen. Palaeagama, Paliguana en Saurosternon zijn echter bekend van onvolledige fossielen, die de verwantschappen van deze vormen niet goed bepaalbaar maken. Waarschijnlijk vormen de eolacertielen geen echte monofyletische groep, maar eenvoudig een opeenvolging van dieren die geleidelijk meer geëvolueerd zijn naast andere van een onzekere systematische positie. Veel van deze vormen zijn echter belangrijk voor het begrijpen van de evolutie van hagedissen en slangen.

Bronnen, noten en/of referenties

Literatuur

  • Broom, R., 1926, On a nearly complete Skeleton of a new Eosuchian Reptile (Palaeagama vielhaueri gen, et sp. nov.): Proceedings of the Zoological Society of London, series B, v. 96, p. 487-492.
  • Huxley, T. H., 1868, On Saurosternon bainii, and Pristerodon McKayi, two new fossil lacertilian reptiles from South Africa: The Geological Magazine, n. 97, p. 201-205.
  • Robinson, P. L., 1962, Gliding Lizards from the Upper Keuper of Great Britain: Proceedings of the Geological Society of London, n. 1601, p. 137-146.

Noten

  1. Fossilworks: Eolacertilia. www.fossilworks.org. Geraadpleegd op 08-10-2022.
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Eolacertilia op de Italiaanstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.